De hak van Italië hangt er een beetje verloren bij. Voordat je er bent, sla je af naar Griekenland of Sicilië. En dan mis je heel wat: prachtige steden, ruige kusten, uitgestrekte olijfgaarden en een bijzondere mix aan culturen. We maakten een rondje door de Salento, zoals de hak bij de Italianen heet. Dagwandelingen wisselden we af met dieseltreintjes.
Verschenen nummer maart 2021 van Wandelmagazine .
Een paradijs voor de kanoër, maar lekker wandelen kan je er ook, langs de oevers van meren en over slingerende bloemdijken. De moerassen liggen diep verscholen in het binnenland, aan de grens met Wit-Rusland.
In Letland en Estland laten ze er geen bomen over groeien. De helft van de 700 kilometer aan verlaten spoorwegen hebben ze schoon gekapt, omgetoverd tot fiets- en wandelpaden. Groene spoorwegen noemen ze die. Bijna overal loop je tussen bomen en struiken, Balten zie je nauwelijks. Dat lijkt saai wandelen, maar het is juist zen. Op 23 juni is de rust voorbij, dan slaan de Letten hun kampement op in het bos, steken de BBQ aan, drinken wodka en springen over het vuur.
Wandelen in het lege land van Extremadura betekent lopen tussen de stokoude steen- en kurkeiken van de dehesa, venijnige zaden in je sokken en boven je hoofd zwierende ooievaars en wouwen. Zomers is het zo heet, dan doen ze er aan sterrenwandelen. De rest van het jaar is het overdag prima om in de buitenlucht op pad te gaan.
Na vier jaar graven is het nieuwe landschap van de IJsseldelta bijna af. Toch zal het nog heel lang duren voordat de gloednieuwe riviertak bij Kampen de stad gaat redden bij hoogwater. Wandelmagazine nam al vast een voorproefje in een modderbad.
Wie het nog niet weet zal zijn ogen niet geloven. Tussen Camperduin en Petten slaan de golven niet meer stuk tegen de dijk, maar rollen ze over het strand naar de duinen.
Tekst: Bert Stok Foto’s: Jan Stok
Verschenen in Wandelmagazine 18-4 meer foto's
Nijmegen heeft er een nieuw park bij. Niet één met majestueuze boompartijen en sappige ligweiden, maar met een levende rivier en een schitterende collectie bruggen. Hoog- of laagwater? Het maakt niet uit er is altijd wat te beleven.
Wandelmagazine verkent de toekomst van natuur en landschap in het nieuwste geologische tijdvak waarin de mens de natuur haar wil lijkt op te leggen: het Antropoceen. Na reportages uit natuurreservaten in Finland en Polen en het veenweidegebied van 020, wandelen we door de van de oogverblindende nieuwbouw aan de Maas. Minder bekend zijn de verassende dakakkers, de weelderige permacultuurperken en de gekraakte pluktuinen, waar de Rotterdammers enthousiast samenwerken. Niet alleen met de natuur, ook met elkaar.
Wandelmagazine verkent de toekomst van natuur- en cultuurlandschappen in het nieuwste geologische tijdvak: het Antropoceen. Na de dun bevolkte Poolse Oderdelta (WM 18-4) waar het wemelde van de vogels en zoogdieren, wandelen we door een eeuwenoud veenweidelandschap onder de rook van Amsterdam: Amstelland. Daar ploetert de boer voort en zoekt de stedeling rust en ruimte om te wonen en verpozen. Op pad met de Stichting Beschermers Amstelland langs lommerrijke landgoederen, razende snelwegen en over een heuse weidevogelboulevard. Ze willen de stedelingen meer betrekken bij behoud en ontwikkeling van al dit moois.
Nijvere bevers, burlende edelherten en indrukwekkende zeearenden, het stikt er van in de Oderdelta. Het landschap met weiden, rietvelden en moerasbossen oogt als Holland uit de plaatjesboeken van Jac. P. Thijsse. Hoe krijgen die Polen dat voor elkaar?
Verschenen in Wandelmagazine 18-4